جلسات سخنرانی جذابی داشت. شب های احیاء ماه مبارک رمضان نیز در خانه مراسم می گرفتند.

همیشه در انتهای سخنرانی دعایشان این بود :خدایا ما را در زمره ی شهیدان قرار بده. ما را با شهدا محشور کن. بعضی از حاضران با تعجب می پرسیدند:آخر حاج خانم ما که زن هستیم. این جا هم که توپ و تفنگی نیست.

اگر مادرم شهید نمی شد برای من مایه ی تعجب بود.همیشه با خودم می گفتم اگر خدا عادل است که هست،پس مادر من حتما شهید می شود.

(از قول فرزند شهیده صدیقه موسویان)