گیر دامن یک بانوی کتک زده را
ببار بوسه چاکِ لبِ تَرَک زده را

به این زمانه که بادش چو بید بود و نبود..
امیدوار کن این طفل قاصدک زده را..

به قیل و قالیِ ماقال های بی من قال..
قضا مکن..! دو سه رکعت.. اگرچه شک زده را ..

بیا بغل کن و دریاب و بوسه ای بفرست..
دلی همیشه شکسته.. دلی که لک زده را..

ز نی تو سر به فلک میکشی و من فریاد…
کنم فدای سرت.. تاول فلک زده را..

بدان بدون تو هفتاد خوان گذر کردم..
به سنگ میکشی این بانوی محک زده را..!؟

به دست.. زجرِ تو در گوش من کند تعریف…
تمام خاطره های زنِ فدک زده را..

مرا ز مادرت این ارث سرخ موروثی ست..
بخوان..! ترانة میراثِ ماترک زده را..

شاعر: علی اکبر لطیفیان